آجر پارسیس نیمه جامد را می توان از مواد مختلفی ساخت حتی اگر رایج ترین آنها آجر پارسیس باشد. بر خلاف حفاری، درصد توخالی کمتری دارد و فقط در نیمه راه بین پر و سوراخ شده است.
آنها می توانند از نوع A (با سوراخ هایی بین 15 تا 25 درصد آجر پارسیس) و نوع B (با سوراخ هایی بین 45 تا 55 درصد آجر پارسیس) باشند.
به طور گسترده در ساخت و ساز استفاده می شود، اشکال و اندازه های زیادی وجود دارد حتی اگر کلاسیک 6 × 12 x 24 سانتی متر برای 6 سوراخ باشد.
در مقایسه با سوراخ دار، ظرفیت مقاومت کمتری دارد، می تواند فشار کمتری را تحمل کند و تمایل به شکستن راحت تری دارد، به همین دلیل به ویژه در ساخت دیوارها برای محدود کردن اتاق ها و نه برای دیوارهای باربر استفاده می شود.
آجر پارسیس اکسترود شده نوعی آجر پارسیس نیمه جامد یا سوراخ‌دار است که با روش اکستروژن به دست می‌آید که در آن خمیر فشرده شده و از ماشینی عبور می‌کند که به آن شکل و ضخامتی شبیه به رسم ماکارونی برای خوردن می‌دهد.
سپس نان بلند خمیر را به اندازه برش داده و می پزند.
همچنین در این مورد آجر پارسیس فشرده آجر پارسیسی است که با تکنیک فشار دادن (یا قالب گیری) به دست می آید. برخلاف اکستروژن، در اینجا خمیر در دستگاهی شکل می گیرد که آجر پارسیس جامد را در داخل قالب فشار می دهد.
در بین همه، این روش بیشترین استفاده را دارد.
آجر پارسیسهای بلوک شیشه ای کاملاً متفاوت از آجر پارسیسهای مورد استفاده در ساخت و ساز هستند، در واقع آنها منحصراً هدف تزئینی دارند.
آجر پارسیس را می توان بر اساس موارد زیر طبقه بندی کرد: تخلخل و موقعیت در سایت، تکنیک ساخت، مقصد و موارد استفاده، انواع-آجر پارسیس، آجر پارسیسهای پر و سوراخ دار، تخلخل و موقعیت در سایت.
آجر پارسیس مقاوم، همه کاره و با هزاران کاربرد، به عنوان مصالحی که زمان و عصر نمی شناسد تایید شده است. بنابراین، ماده ای اغلب در پس زمینه است، اما در واقعیت اساس خلاقیت های بزرگ است.
